பாலாவின் பரதேசி -விமர்சனம்

கமர்சியல் மசாலா கலவைக்குள் கட்டுப்படாமல் சமகால தமிழ் சினிமாவிற்கு வேறொரு பரிமாணம் கொடுக்கும் மிகச்சிறந்த ஆளுமைகளில் தானும் ஒருவன் என 'அடித்து'ச் சொல்லியிருக்கும் இயக்குனர் பாலாவின் மற்றுமொரு காவியம் 'பரதேசி'.

இந்தப்படத்தின் 'டீசர்' வெளியானபோது கடுமையான ஆட்சோபங்கள் தமிழ் ரசிகர்களால் முன்வைக்கப் பட்டது. என்னதான் தான் ஒரு தத்ரூபமான ஆளுமையாக இருந்தாலும் சக கலைஞர்களை அவர் நடத்திய விதம் மனித உரிமை மீறல் என விமர்சனம் எழுப்பப் பட்டது. ஆனால் அந்த ஆக்ரோஷ மெனக்கெடல் ஒவ்வொருக் காட்சிப் படிமங்களிலும் எந்த அளவுக்கு வீரியத்தை விதைத்திருக்கிறது என்பதை  திரையில் காணும் போது உணர முடிகிறது.

'எரியும் பனிக்காடு' இந்த நாவலைத் தழுவிதான் கதைக் களத்தையும் தளத்தையும் இயக்குனர் பாலா அமைத்திருக்கிறார் என்பதை எனது முந்தையப் பதிவில் விளக்கியிருந்தேன்.முழுக் கதையையும் தழுவாமல் தன் கதை சொல்லும் பாணியோடு அதில் சொல்லப்பட்ட காட்சிகளை உள்வாங்கி சம காலத்திய ரசிகர்களின் புரிதலுக்கேற்ப திரைக் கதையை அமைத்திருக்கிறார்.

1939 காலக்கட்டத்தில் நடந்த நிகழ்வாக படம் தொடங்குகிறது.படத்தின் கதைச் சுருக்கம் இதுதான்..

வறுமையின்  பிடியில் சிக்கித்தவிக்கும் சாலூர் கிராமம்தான் முதல் பாதி கதைத்தளம்.வறுமை இருந்தாலும் நிம்மதியான சந்தோஷ சிலிர்ப்புகளுடன் நகர்கிறது அவர்களது வாழ்க்கை.'ஒட்டுப் பெ(பொ)றுக்கி என்கிற சாலூர் ராசா ' வாக டமக்கு அடிச்சி ஊருக்கு தகவல் சொல்லும் பாத்திரத்தில் நாயகன் அதர்வா.அவனுடன் 'நான் உன்னை நெனைக்கிறேன்' என வழியும் நாயகியாக வேதிகா.ஒரு கட்டத்தில் தன்னையே அவனிடம் இழக்கிறாள் திருமணம் ஆகாமலே.

அதர்வா பக்கத்து ஊருக்கு வேலைத் தேடிச் செல்லும் போது அவனுக்கு அறிமுகமாகிறார் தேயிலைத் தோட்ட கங்காணி(மேஸ்திரி).அவர்களது இருண்ட வாழ்க்கைக்கான ஆரம்பப்புள்ளி அங்குதான்  இடப்படுகிறது. கங்காணியின் பசப்பு வார்த்தைகளில் மயங்கி அந்த கிராமத்தின் பெரும்பகுதி மக்கள், தேயிலைத் தோட்ட பணிக்காக எதிர்காலக் கனவுகளோடு நீண்ட பயணம் மேற்கொள்கின்றனர்.

கிட்டத்தட்ட ஒன்றரை மாத நடைப் பயணம்.வந்தடைகிறது அந்த நரகக் குழி. தான் எதிர்பார்த்த எந்த வித அமைப்பும் அங்கு இல்லை.கங்காணி சொன்ன எந்த வார்த்தையும் உண்மையில்லை என உணர்ந்து,தாம் கொத்தடிமைகளாக ஆக்கப்பட்டுவிட்டோமே என ஒவ்வொருவரும் நெஞ்சு வெடிக்கக் குமுறகிறார்கள். கங்காணியின் அடியாள் பலம் எதிர்த்துப் பேச முடியாதவாறு அவர்களின் கரங்களையும் வாய்களையும் கட்டிப் போடுகிறது.

மர்ம நோயால் கொத்துக் கொத்தாக செத்து விழும் தொழிலாளர்கள்,பாழடைந்த மருத்துவமனை,மாட்டுக் கொட்டகை போல் குடிசைகள்,வெள்ளைக்கார துரையின் பாலியல் அத்து மீறல்கள்,கங்காணி ஆட்களின் வன்முறை வெறியாட்டங்கள்,அட்டைப் பூச்சிகளின் தாக்குதல்கள்,சுகாதாரமற்ற உணவுகள் என நரகத்ததை விட கொடிய வாழ்க்கையில் ஒவ்வொரு நாளும் கழிகிறது.

வருடக் கடைசியில் கணக்கு முடிக்கும்போது 'அப்பாடா இத்தோட ஊருக்கு கிளம்பிவிடலாம்' என்கிற அவர்களது நம்பிக்கையில் இடியை இறக்குகிறான் கங்காணி.பொய்க் கணக்குகளை சொல்லி,வாங்கின அட்வான்ஸ் முடிய இன்னும் இரண்டு வருஷம், நான்கு வருஷம் என ஒவ்வொருவரையும் அந்த நரகக் குழிக்குள் மீண்டும் தள்ள, படம் பார்க்கும் நமக்கே நெஞ்சு கனக்கிறது.

இதற்கிடையில் அந்த தேயிலை எஸ்டேட்டில் ஏற்கனவே ஓடிப்போன தன் கணவனின் கணக்கையும் தீர்ப்பதற்காக தன் பிஞ்சு மகளுடன் போராடிக்கொண்டிருக்கிறார் தன்சிகா.அவருடன் அதர்வாவும் தங்க வைக்கப் படுகிறார்.ஒரு கட்டத்தில் தன்சிகாவும்  மர்ம நோய்க்கு பலியாக மூன்று பேர் கடனும் அதர்வா மேல் விழுகிறது. மீண்டும் அதே எஸ்டேட்டில் ஒன்பது வருடம் பணிசெய்ய பணிக்கப்படுகிறார்.

பிறந்த தன் மகனையும் மனைவியும் பார்க்க முடியவில்லையே என்கிற வெறுமை,இன்னும் ஒன்பது வருடம் இந்த நரகத்தில் வாழ்ந்து சாகவேண்டுமா என்கிற ஆற்றாமை எல்லாம் ஓன்று சேர, மலை உச்சியின் மேல் அமர்ந்துக் கொண்டு நெஞ்சு வெடித்து கதறுகிறார்.அதன் பின் தான் கிளைமாக்ஸ். கங்காணியின் அடுத்த ஆள் பிடித்தலில், தன் கணவனைப் பார்க்கும் ஆசைகளோடு அப்பாவியாய் அங்கு வந்து சேர்கிறார் வேதிகா.  யாரை இவ்வளவு நாளாகப் பார்க்கத் துடித்துக் கொண்டிருந்தாரோ அவர்கள் நேரில் வந்த சந்தோசத்தை அனுபவிக்க முடியாமல்,"இந்த நரகக் குழியில் நீயும் வந்து விழுந்திட்டியே அங்கம்மா..."  என அந்தக் காடே நடுங்கும் அளவுக்கு அதர்வா கதற, a film by bala என படம் முடிகிறது. 

படம் முடிந்து வெளிவரும் போது நம்மையும்  ஏதோ ஒரு இனம் புரியாத ஆற்றாமை ஆட்கொள்கிறது. கிளைமாக்சில் பக்கத்து சீட்டில் யாரும் இல்லை என்றால் கொஞ்சம் வாய் விட்டு அழுதுவிடலாம் என்று கூட தோன்றியது. இது தான் பாலா....!

 "ஆனைமலைக் காடுகளில் தழைத்திருக்கும்
 ஆங்கிலேயர்களின் தேயிலைத் தோட்டங்களில்
 அடியுரமாய் இடப்பட்டவை எமது உயிர்கள்.…
 நீங்கள் கதகதப்பாய் உறிஞ்சிக் கொண்டிருக்கும்
 ஒவ்வொரு துளி தேநீரிலும்
 கலந்திருக்கிறது எமது உதிரம்…"

  

ஆதவன் தீட்சண்யா-வின் இந்த கவிதை எப்படிப்பட்ட வலிகளோடு எழுதப்பட்டது என்பது படம் பார்த்தவர்களுக்கு மட்டுமே புரியும்...!

செம்மண் சுவர்கள்,பனை ஓலையால் வேயப்பட்ட கூரைகள், முன் பக்க வாசலில் மூங்கில் தட்டியால் செய்யப்பட்ட தடுப்புகள் என அப்போதைய தெருக்களை அச்சு பிசகாமல் அப்படியே நம் முன் நிறுத்துகிறார் ஆர்ட் டைரக்டர் சி.எஸ்.பாலச்சந்தர்.பஞ்சாயத்து நடக்கும்  இடத்தில் தரையோடு சாய்ந்து கிடக்கும் அந்த பெரிய மரம் உண்மையானதா அல்லது செட் செய்யப்பட்டதா எனத் தெரியவில்லை.தேசிய விருதுக்கு பலமாகப் பரிந்துரைக்கப்படுவார்.

இது ஒரு பீரியட் படம் என்பதால் திரையில் இவர்கள் பயன்படுத்தியிருக்கும் அந்த 'கலர் டோன்' கண்களைக் கவர்கிறது.தேயிலைக் காடுகளையும் சாலூர் கிராமத்தையும் வளைத்து வளைத்து 'சுட்ட' செழியனும் விருது வளையத்துள் வருகிறார்.

முதற்பாதி முழுவதும் நாஞ்சில் நாடனின் 'கலகல' வசனங்கள் பட்டையைக் கிளப்புகிறது.அவர்களின் வழக்கு மொழியை அப்படியே பிரதிபலிக்கவேண்டும் என்கிற சிரத்தை தெரிகிறது. அவர்கள் பேசும் பாசையை தெளிவாக புரிந்துகொள்ள பத்து நிமிடமாவது எடுக்கிறது.

அதர்வாவும் வேதிகாவும் பாலாவின் கற்பனை.அந்த நாவலில் இருவருமே கிடையாது.விக்ரமுக்கு ஒரு சேது போல அதர்வாவுக்கு பரதேசி.ஒன்றிரண்டு படம் மட்டுமே நடித்திருக்கும் அதர்வா-க்குள் இப்படியொரு நடிகனா....! படத்தில் பாராட்டப்பட வேண்டிய முக்கியமானவர் வேதிகா.அதர்வாவை ஒட்டுப் பெறுக்கி...குச்சிப் பெறுக்கி...கு..பெறுக்கி என நையாண்டி செய்வதாகட்டும்,கடைசியில் அதர்வாவைப் பார்க்கும் போது உணர்ச்சிப் பெருக்கெடுத்து ஓடி வருவதாகட்டும்... கடைசி வரை ஸ்கோர் பண்ணுவது இவர் ஒருவரே..." அங்கம்மாவுக்கு ஒரு நேசனல் அவார்டு பார்ஸ...ல்ல்ல்...!"

எரியும் பனிக்காடு நாவலில் வரும் பிரதான கதாப்பாத்திரமான கருப்பன்-வள்ளியாக இதில் தங்கராசு-கருத்தக் கன்னியாக வரும் உதயகார்த்திக்கும்,ரித்விகாவும்.வெள்ளைக்கார துரையின் கொழுப்பெடுத்த குறிக்கு தன் மனைவியை இரையாக்கும் கொடூரத்தைக் கண்டு எதுவும் செய்யமுடியாமல் இடிந்துபோய் வெதும்பிய முகத்தோடு அப்பாவியாய் பார்க்கும் அந்தப் பார்வையில் எவ்வளவு ஆற்றாமை..! இருவருமே மிகச் சரியானத் தேர்வு.அதர்வாவின் அப்பத்தாவாக வரும் அந்தப் பாட்டி யாருப்பா..?. மகாநதி ஸ்டைலில் சொல்லணும்னா செம பாட்டி...!  வாயைத் திறந்தா இப்படியா பச்சை பச்சையா வர்றது....?!?1

இப்படியொரு உயிரோட்டமான காவியத்திற்கு ஏன் பாலா இளையராஜாவைத் தவிர்த்தார் எனத் தெரியவில்லை. 'செந்நீர் தானா' பாடலை கங்கை அமரனைப் பாடவைத்து இசைஞானியின் எ.'.பக்டு கொண்டு வர முயற்சி செய்திருக்கிறார்கள். சாரி...ஜி.வி.பிரகாஷ்.

சரி....எரியும் பனிக்காடு  நாவலை எந்த அளவுக்கு பாலா உள்வாங்கி திரைக் காவியமாக செதுக்கியிருக்கிறார் என்பதை இங்கே அலச வேண்டியுள்ளது. இது இந்தப் படத்தில் உள்ள குறைகள் என்று கூட எடுத்துக் கொள்ளலாம்.

1.கங்காணியாக வரும் தேயிலைத் தோட்ட மேஸ்திரி ஒரு ஊரையே எப்படி நம்ப வைக்கிறார் என்பதை அழுத்தமாக சொல்லவில்லை. சூலூர் கிராமத்தில் உள்ளவர்கள் எல்லோரும் சந்தோசமாக இருப்பதாகக் காட்டிவிட்டு,கங்காணி பணப் பெட்டியைத் திறந்து காண்பித்தவுடன் மொத்த ஊர் மக்களும் நம்புவதாகக் காண்பிக்கும் காட்சி நம்பும்படி இல்லை.

2. பாலா சொல்லாமல் விட்ட இன்னொரு விஷயம்..சாலூர் கிராமம் ஒரு ஒடுக்கப்பட்ட- தாழ்த்தப்பட்ட சமூகத்தினர் வசிக்கும் பகுதி. டீக்கடையில் வெளியில் போட்டிருந்த பெஞ்சில் அதர்வா உட்காரும் போது டீக்கடை ஓனர்  பிரம்பால் நையப் புடைப்பார்.இந்த ஒரு காட்சியோடு அன்றைய ஒடுக்கப்பட்ட சமூகத்தின் அவல நிலையை உணர்த்தி விட்டதாக திருப்திப் பட்டுவிட்டார் போல...இன்னும் ஒரு சில காட்சிகளை அழுத்தமாக அமைத்திருக்க வேண்டாமா...என்னவொரு கதைக்களம் .! புகுந்து விளையாட வேண்டாமா...?

3. அவர்களின் வறுமையைப் போக்குவதாகச் சொல்லித்தானே கங்காணி ஆசைக் காட்டினார்.ஆனால் சாலூர் கிராம மக்கள் யாரும் வறுமையில் அடிபட்டு இருப்பதாகத் தெரியவில்லையே. குறிப்பாக வேதிகாவின் அம்மாவாக வருபவர் நல்ல 'செழுமை'யாகவே இருக்கிறார்.ஒருவேளை அன்றைய வறுமையான வாழ்க்கை முறை இப்படித்தான் இருக்கும் என்றால், வளமையான வேறொரு சமூகத்தை ஒப்பீடு செய்வதற்காவது காண்பித்திருக்கலாமே.

3. நாவலில், டீக் கடையில் அழுது கொண்டிருக்கும் நாயகனை அழைத்து நெஞ்சுருகப் பேசி மூளைச் சலவை செய்வார் கங்காணி.இந்தக் கதைக்கு முக்கியமானக் காட்சி அது.இன்றைய வெளிநாட்டு ஏஜெண்டுகளை குட்டியது போலவும் அந்த காட்சியை அமைத்திருக்கலாம்.பாலா சறுக்கிய முதல் இடம்.

4. நல்ல கலகலப்புடன் நகரும் படத்தில் அதர்வாவை அவர்கள் ஏன் கல்யாணப் பந்தியில் வெறுப்பேற்ற வேண்டும்.அதற்குப் பிறகு லேசான தொய்வு விழும்படி ஆகிவிட்டது.

5. நாற்பத்தியேழு நாட்கள் நடை பயணம் என்பதும், வரும் வழியில் யாருமே மனது மாறி திரும்பிச் செல்லவில்லை என்பதும் ஆச்சர்யம்.அதுவும் அந்த திறந்த வண்டியில் கங்காணியும் பயணித்திருப்பது நெருடல்.நாவலில் ரயிலில் பயணம் செய்வது போல் எழுதியிருப்பார்கள்.அந்தகால ரயிலை வடிவமைப்பது பட்ஜெட்டில் சூடு வைத்துவிடும் என்பதால் தவிர்த்திருக்கிறார்கள் போல...

6.நாவலில் ஒரு முக்கியமான கேரக்டர் வரும்.ஏற்கனவே அங்கு வேலைப்பார்க்கும் ஒருவர் அவ்வப்போது எஸ்டேட்டில் நடக்கும் கொடுமைகளைப் பற்றி புதிதாக வந்தவர்களுக்கு சொல்லிக் கொண்டே வருவார். அதைக் கேட்கும் போது அவர்களுக்கு மட்டுமல்ல நமக்கும் திகிலாக இருக்கும்.எதற்காக சங்கு ஊதுகிறார்கள்? அங்குள்ள சட்ட திட்டங்கள் என்ன...? இதற்கு முன் நடந்த கொடுமைகள் என்ன...? எதற்காக வருட சம்பளம்..? ஏன் மக்கள் தப்பித்துப் போக முடியவில்லை..? முன் பணம் எதற்காகக் கொடுக்கிறார்கள்...? கங்காணியின் பின்புலம் என்ன..? துரையுடன் பாலியல் ரீதியான உடன்பாட்டுக்கு ஒத்துப் போகாதவர்களுக்கு என்ன தண்டனை...? தேயிலை எடை போடும்போது நடக்கும் ஒருதலைப் பட்சம்.. மற்ற எஸ்டேட்டுகள் எப்படி இருக்கும்? இப்படி நிறைய கேள்விகளுக்கு அந்த கேரக்டர் மூலம் தெளிவாக நாவலில் விளக்கியிருப்பார்கள். அடுத்து என்ன நடக்கும் என்று திரைக்கதையில் கொஞ்சம் வேகத்தைக் கூட்ட இது உதவியிருக்கும்.

அனேகமாக தன்சிகாவின் கேரக்டர் அதுதான்.தன்சிகா டம்மியாக்கப் பட்டதால்தான் இதற்கு விடை கிடைக்கவில்லை. இதையெல்லாம் காட்சிப்படுத்திவிடலாம் என பாலா நினைத்திருப்பார் போல.ஆனால் எதுவுமே நெஞ்சில் ஒட்டவில்லை.

இதெல்லாம் தேவையா என்று கூட இங்கே கேள்வி எழலாம்.உண்மைச்  சம்பவங்களை அடிப்படையாக வைத்து படம் எடுக்கும்போது காட்சிப் படிமங்களுக்கு உணர்வுப் பூர்வமான அழுத்தம் கொடுக்க இவை தேவை தானே..!.

7. அதர்வாவுக்கு ஊரிலிருந்து கடிதம் வரும்போது...எஸ்டேட்டில் இருக்கும் யாராவது ஒருவர் இங்கிருக்கும் நிலைமையை அவர்களுக்குத் தெரியப்படுத்தியிருந்தால்,வேதிகா வருவது தவிர்க்கப் பட்டிருக்குமே என்ற கேள்விக்கு நாவலில் விடை இருக்கும்.

8. மர்ம நோயால் கொத்துக் கொத்தாக உயிர்கள் மடிந்து விழும் விஷயத்தை ஒரு தண்ணி பார்ட்டியில் வெள்ளைகார துரைகள் ஜாலியாகப் பேசிக்கொண்டிருப்பது நம் நெஞ்சில் அறைகிறது. இந்திய உயிர்களை எவ்வளவு கீழ்த்தரமாக நினைத்திருக்கிறார்கள் என்பது இது ஒன்றே போதும். எத்தனைப் பேர் செத்தாலும் அவர்களுக்கு கொடுத்த முன்பணத்தை கங்காணியின் கமிசனில் தான் கை வைப்பார்கள் எனத் தெரிந்தும் சாவு செய்தியை கங்காணியும் அலட்சியப் படுத்துவது போல் காண்பித்திருப்பது நெருடலான விஷயம்.

9.கதை முடியும் தருவாய் 1940 களில்.அந்த காலகட்டத்தில் காங்கிரஸ் இயக்கம் காந்தியடிகள் தலைமையில் கடுமையாகப் போராட்டத்தில் ஈடுபட்டிருந்தது.தேயிலை எஸ்டேட்டில் உள்ள நிலைமையை ஆராய எத்தனித்திருப்பதாக செய்தி வந்தவுடன் தான் நல்ல டாக்டரை நியமிக்க நிர்வாகம் முடிவு செய்திருக்கும். அவரை மிக நல்லவராகக் காட்டியிருப்பார்கள்.அவர் மூலம்தான் எஸ்டேட் தொழிலாளிகளுக்கு விடிவுகாலம் பிறக்கும்.ஆனால் இதில் ஒரு சோப்ளாங்கி சிவசங்கரைப் போட்டு அவரை ஒரு மத போஷகராகக் காட்டி இருக்கிறார்கள்.

10.  1939-45 காலகட்டத்தில் நடந்த சம்வங்கள்தான் படம். இப்போது கண்டிப்பாக அப்படியொரு அடிமைமுறை கிடையாது.அப்படியிருக்கும் போது கிளைமாக்சில் ஏன் இப்படியொரு சோகக்காட்சி வைக்க வேண்டும்...? கொஞ்சம் பாசிடிவாக கிளைமாக்ஸ் வைத்திருக்கலாமே...அட்லீஸ்ட் அந்த டாக்டர் மூலமாகவாவது அவர்களுக்கு விடிவுகாலம் பிறந்திருக்கும் என நிம்மதியாக தியேட்டரைவிட்டு வெளியே வந்திருப்போமே... எரியும் பனிக்காடு நாவலின் முடிவும் அதுதானே...!

( இது எல்லாமே அந்த நாவலைப் படித்ததால் வந்த விளைவுன்னு நினைக்கிறேன்.இனி இது மாதிரி ஒரு தப்பு செய்யவேக் கூடாது..)

இந்தப் படத்தில் பெருங்கூட்டத்தையே நடிக்க வைத்திருக்கிறார் பாலா...அந்தக் கூட்டத்தை விட...   பாலா.. அதர்வா..வேதிகா...செழியன்... சி.எஸ்.பாலச்சந்தர்...வைரமுத்து....அப்பத்தா....என விருது வாங்கிக் குவிக்கப்போகும் கூட்டம் அதிகம் போல...(வழக்கம்போல தமிழ் சினிமா புறக்கணிக்கப் படாமல் இருந்தால்..)

இதைத் தவிர்த்துப் பார்த்தால்,தமிழ் இலக்கியம் மிக அரிதாகவே தீண்டிய இந்த இருண்ட பக்கத்தை,தமிழ் சினிமா தொடத் தயங்கும் இந்த ரத்தம் தோய்ந்த வரலாற்றை,நம் கற்பனைக்கெட்டாத சோகங்களை, அம்மக்களின் அவல வாழ்வை நம் கண் முன் நிறுத்திய இயக்குனர் பாலாவுக்கு ரா......யல் சல்யுட்.. !!!


வணக்கங்களுடன்....  
மணிமாறன்.  

--------------------------------------------------------(((((((((((((((())))))))))))))))))))))-------------------------------------------